We spreken af met Bart Van Avermaet in het Verloren Bos. Een plek waar de bomen hem enorm fascineren, maar jammer genoeg niet kunnen praten, waar het kasteel staat dat hij ooit samen met de speelpleinwerking drie weken lang mocht bewaken en zich zo een echte kasteelheer waande en waar hij de vele passanten die hem herkennen, allemaal vriendelijk begroet. We installeren ons op de bankjes tegenover het kasteel voor een aangenaam gesprek over natuur, cultuur en zoveel meer.
Dag Bart, als we over bekende Lokeraars spreken, denkt iedereen onmiddellijk aan jou. Waar ergens in Lokeren ben je opgegroeid?
Ik ben opgegroeid in de Daknamse Bossen, ik kom dus uit de natuur. Toen waren de Daknamse Bossen wel écht nog de Daknamse Bossen, dat is nu al pak minder. Mijn ouders zijn daar gaan wonen in de periode toen er daar eigenlijk nog niemand wilde wonen, het was er toen nog redelijk primitief. Beperkte elektriciteit, geen gas, weinig verlichting, gezellig allemaal, maar mijn moeder was daar soms wel bang. Dat was eigenlijk de reden dat ze snel kinderen wou. Mijn vader was vaak van huis, hij gaf overdag en ’s avonds les, dus was ze vaak alleen thuis. Ik snap ze wel, als kind was ik daar ook soms wel eens bang, hoor. Als er veel wind was, gingen de bomen nogal heen en weer, je hoorde geluiden die je niet kon thuisbrengen. Dan slaat je fantasie op hol, hé.
Dus, ik ben wel een kind van de bossen. Ik merk dat vooral in de herfst: de bosgeur in de herfst brengt echt de herinneringen uit mijn jeugd naar boven. Ik vind bomen in het algemeen zeer fascinerend. Exemplaren van soms 200 jaar oud (wijst naar de bomen in het Verloren Bos), die zouden ons nogal wat kunnen vertellen over wat er hier allemaal gebeurd is in het verleden. Als de bomen zouden kunnen spreken.... Laat ons dus maar vriendelijk zijn tegen de bomen en de natuur. (lacht)
Je bent dus wel een natuurmens door het opgroeien in de Daknamse Bossen?
Het is niet dat ik zoals een ornitholoog vogels ga spotten of tellen, maar de natuur is wel belangrijk voor mij, en dat komt dus vooral uit mijn jeugd. Ik vond het als kind bijvoorbeeld heel fascinerend hoe een varen ineenzit. Ik ging die dan onderzoeken en ontleden. Ik volgde kikkers en nog allerlei andere dieren, we hadden toen massa’s beukennootjes, tamme kastanjes,… allemaal zaken waarmee je als kind jezelf enorm met amuseert en dat neem je wel mee denk ik. Ik kan me nog herinneren dat ik eens heel kwaad was omdat mijn peter het onkruid in het bos, mijn biotoop toen, wou bestrijden door het te besproeien. Ik was daar zo droevig over. Het heeft toen ook heel lang geduurd vooraleer alles was zoal het was vóór de sproeiactie van mijn peter.
Spendeer je nu nog veel tijd in de natuur?
Ja, ik ga veel fietsen en wandelen. Ik ben 3 jaar geleden beginnen fietsen voor Kom Op Tegen Kanker, een wereld die ik totaal niet kende. Maar nu fiets ik heel graag. Alles langs de Durme en Schelde, dat is onvoorstelbaar mooi. Hier in het centrum ook, het Molsbroek en de Buylaers, prachtig is dat. Ik heb trouwens vorig jaar ook een stukje van de Buylaers gekocht voor jullie actie!
Mijn collega bij Thuis, Pol Goossens, dat is bijvoorbeeld ook een echte natuurmens, hij komt vaak wandelen in het Molsbroek. Je hoort het meer en meer van mensen buiten Lokeren dat er hier enorm veel groen is. Ze komen er zelfs speciaal voor naar hier, dat vind ik fijn om te horen. Daarom vind ik het toch wat jammer dat de Markt bijvoorbeeld niet groener is. De Markt is mooi vernieuwd, maar het had toch wat groener gemogen. Zoals de Poststraat en de Luikstraat, zet daar bomen! Dat is visueel heel aangenaam, want groen komt zacht binnen op je netvlies. Bomen geven ook verkoeling op hete dagen, alleen maar voordelen dus. Maar we mogen zeker niet klagen in Lokeren, we hebben een prachtige groene gordel met het Veloren Bos, Bospark, de Buylaers en het Molsbroek.
Je ben dus vaak te vinden in de Lokerse natuur?
Zeker weten, en ik hoor het aan alle kanten, mensen die tijdens de lockdown meer zijn gaan wandelen of gaan fietsen en die komen dan vertellen hoe mooi het hier wel niet is. Ik denk dat veel mensen hun stad eens op een andere manier hebben leren kennen. De mensen hadden ook tijd de voorbije maanden. Ik heb alvast genoten van de extra tijd. Een uur lang een rups volgen in de tuin en zien wat die allemaal uitsteekt, zalig!
Wat me wel opvalt, en niet enkel de voorbije maanden: zeer veel zwerfvuil. Ik ben er allergisch voor en ik zie het nog veel te veel. Dat is blijkbaar een probleem dat moeilijk op te lossen is. Maar er is nog een ander groot probleem dat boven ons hoofd hangt en misschien wel nóg moeilijker op te lossen is: de droogte. Ik heb het gevoel dat de mensen zich daar te weinig bewust van zijn, ik probeer de mensen erop aan te spreken dat we een probleem gaan krijgen, maar het is soms moeilijk om de mensen ervan bewust te maken. Het zal pas zijn wanneer er geen water meer uit de kraan komt, dat sommigen de ernst van de zaak zullen inzien. Daarom is het belang van verenigingen zoals jullie zo groot, stel je voor dat de Buylaers ondertussen volgebouwd zou zijn. Wat zou kunnen, hé, want sommige mensen in het stadbestuur hebben precies toch nog wat beton in hun buik.
Wij proberen er thuis wel op te letten. Zo hebben we bijvoorbeeld bijna geen beton meer in onze binnentuin, zodat er genoeg water de grond in kan. We hebben ook voldoende gras dat we ook steeds minder en minder maaien. Alle beetjes helpen.
Je bent een geëngageerd man.
Tuurlijk, dat moet, ook vind ik. Zoals de discussie over de verlichting op het fietspad naar Eksaarde (Spoorwegpad). Moeilijke discussie, maar ik vind de fluorescerende strips die er nu zijn in combinatie met je fietsverlichting voldoende. Laat de natuur ‘s nachts maar slapen.
Als mensen aan jou vragen wat de grootste troeven zijn van Lokeren, wat zou je hun zeggen?
De Feesten! Zowel de Fonnefeesten als de Lokerse Feesten. Het is verbazingwekkend hoeveel mensen daar vrijwillig aan meewerken. Op de Fonne zullen dat een 300-tal vrijwilligers zijn en op de Lokerse 500 vrijwilligers. Prachtig toch? Het brengt de mensen samen. Ik ken mensen die het niet altijd even makkelijk hadden in het leven en die door te werken als vrijwilliger op de Fonnefeesten hun leven opnieuw op de rails hebben gekregen. Die maatschappelijke factor vind ik heel belangrijk.
Het basisidee van de Feesten is ook mooi hé, een volksfeest creëren voor de mensen uit de stad die niet de middelen hadden om op reis te gaan. Ik heb de splitsing nog meegemaakt en kijk nu, zoveel jaar later heeft Lokeren een supergezellig, gratis stadsfeest, de Fonnefeesten én één van de betere festivals in België, de Lokerse Feesten. Welke stad kan dat zeggen?
Woon je al heel je leven in Lokeren?
Nee, ik heb een beetje afgewisseld tussen Lokeren en Antwerpen. Tot mijn 18e heb ik op de Lokerse schoolbanken gezeten. Daarna ben ik gaan studeren in Antwerpen waarna ik terug in Lokeren ben komen wonen. In 1990 ben ik dan opnieuw verhuisd naar Antwerpen, een twintigtal jaar daar gewoond en dan heeft de liefde mij teruggebracht naar Lokeren.
Ik hou zowel van het plattenland als van de stad. Ik geloof er wel in dat mensen die jaren in de stad wonen, dat na verloop van tijd beu worden en terug naar het platteland trekken of omgekeerd, ik ben ook zo. Nu woon ik al een tijdje terug in Lokeren en ik voel er wel iets voor om terug naar Antwerpen te trekken. Mijn vriendin staat daar ook niet weigerachtig tegenover, maar omwille van haar kinderen is dat nog niet aan de orde. De grootste redenen dat de roep van een grote stad als Antwerpen zo luid klinkt, zijn toch de culturele aspecten: de culturele mogelijkheden zijn er zoveel groter. Maar daartegenover staat dan wel dat Lokeren dan weer ontzettend veel natuur heeft en dat maakt heel veel goed. Ik voel dat wel als ik in Antwerpen ben. De luchtkwaliteit bijvoorbeeld, veel aangenamer hier. En hier in Lokeren moet je nog geen 4 minuten fietsen en je zit in het groen! Daarom, Lokeren is voor mij eigenlijk niet echt een stad, maar eerder een groot dorp, soms te klein voor mij. Maar voor de duidelijkheid, we amuseren ons dus wel in Lokeren, hé!
Je bent acteur in één van de meest bekeken series in België. Vanaf wanneer voelde je dat je iets wou gaan doen met acteren?
Dat is al vrij vroeg begonnen. Van mijn pa’s kant komen we uit een acteursfamilie. Mijn grootvader, Georges Van Avermaet, is altijd de regisseur en directeur geweest van de Garve, het vroegere amateurtheater van Lokeren. Dus we hebben het wel een beetje met de paplepel meegekregen.
Ik speelde al van heel jong in het jeugdtheater in Lokeren. Dan naar de academie en daarna naar het conservatorium in Antwerpen, bij Dora van der Groen. Op het conservatorium proberen ze je opnieuw te kneden, ik was gevormd door de academie en dat moest daar volledig uit. Ik ben dan afgestudeerd, her en der beginnen spelen bij verschillende gezelschappen in België en Nederland, veel freelance werk gedaan. Opnieuw in het jeugdtheater gerold, heel lang dat opnieuw gedaan en dan daarna heb ik mijn eigen gezelschap opgericht en toen kwam Thuis. Toen heb ik eigenlijk de ideale combinatie kunnen maken tussen Tableau nr. 1, mijn eigen gezelschap en Thuis.
Met je eigen theatergezelschap Tableau nr. 1 sta je nog geregeld op de planken, een andere wereld dan televisie?
Ja, zeker. In theater creëer je echt: aan de slag gaan met een stuk, nadenken en het lange proces. Je hebt ook meer je eigen inbreng. Het decor, de kostuums, het licht, het repeteren. Als dan al die puzzelstukjes samenvallen en je toont het aan je publiek, wel dat is magie! Elke avond is ook anders, soms werkt het, maar soms ook niet. Die interactie met het publiek is zo fijn, daarom is de kick op een podium is groter dan voor de camera. Als het werkt met het publiek en de mensen komen je achteraf vertellen dat je ze hebt meegetrokken in een verhaal, daarom doe je het. Bij televisie is de postproductie vaak belangrijker, monteren, knippen en plakken. Het is een ander medium. Maar ik speel nog steeds heel graag in Thuis. Niet te onderschatten ook, er komt enorm veel bij kijken om elke dag een aflevering op televisie aan te bieden, dat is echt een machine.
De voorbije periode was voor iedereen nogal speciaal. Acteren is een contactberoep, hoe komt een acteur de coronacrisis door?
De opnames van Thuis lagen stil tijdens de lockdown, dus ik zat ook thuis. Die extra tijd deed mij wel deugd, maar ik hou mijn hart vast voor de cultuursector, eerst de besparingen en nu al die gecancelde optredens... Bij Thuis zijn we ondertussen wel opnieuw beginnen draaien, met de afstandsregels. Dat is niet simpel en voelt wel anders aan. We repeteren nu bijvoorbeeld met een mondmasker, hebben ‘bubbels’ gecreëerd waarin we de scènes spelen, andere camerastandpunten, speciale lenzen waarbij ze closer kunnen filmen, maar waarbij we toch voldoende afstand houden. De kijker zal er niet veel van merken, we komen in september opnieuw op antenne en gaan van Corona geen thema maken in Thuis, de mensen zullen het wel al gehad hebben met Corona.
Wat vind jij de voor- en nadelen van een bekend persoon te zijn?
Je wordt wel vaak herkend natuurlijk en dat is niet altijd een voordeel, maar ik ga daar niet over zagen. Ik heb het voordeel dat ik redelijk joviaal ben en ik heb van in het begin gezegd: als de mensen vragen om een foto, dan doe ik dat; je doet de mensen daar een plezier mee. Eén van de voordelen om een bekend persoon te zijn is dat je goed kan doen voor andere mensen. Als bekend persoon je bekendheid gebruiken en iets gratis doen voor iemand anders zodat die daar beter van wordt, dát doe ik graag. Commerciële dingen doe ik weinig, ik haal er veel meer plezier uit als ik mijn bekendheid kan gebruiken om mensen blij te maken of iets kan betekenen voor hen, zoals voor Kom Op Tegen Kanker. Ik kreeg onlangs de vraag van een jeugdleidster van een jeugdbeweging of ik iets wou doen voor hun kamp. Het thema van het kamp is Thuis en ze vroeg of de kinderen tijdens het kamp mij eens mochten opbellen en zo dan de echte Waldek aan de lijn krijgen, dat vind ik tof, omdat ik weet dat die kinderen daarvan genieten. Vrijwilligerswerk in het algemeen spreekt mij wel aan, ook omdat ik daardoor al geholpen ben in het verleden. Allee, wie weet word ik ooit vrijwilliger bij vzw Durme!
Altijd welkom!
Martzen Frans - vzw Durme