1 februari was er de eerste veldwerkdag van de hernieuwde ‘Afdeling Lokeren’. Deze afdeling wil al onze vrijwilligers die actief zijn in verschillende segmenten van onze werking meer verbinden. Ook kunnen we hierdoor beleidsmatig sterker onze stem laten horen.
Tien man en vrouw sterk gingen zaterdag aan de slag in het reservaat De Buylaers. Ze haalden gemaaid riet af en verzamelden het op hopen.
Een dikke merci aan de aanwezige vrijwilligers voor jullie hulp!
Wil jij ook eens een handje toesteken bij het beheer in onze reservaten? Ga dan naar onze activiteitenkalender en selecteer bovenaan op ‘handen uit de mouwen’. Of maak kennis met de leden van Afdeling LMS tijdens ‘Soamen Tegoare’ op 21 maart.
Een verslag door Christophe Hillaert, Conservator van De Buylaers
Afdeling LLMS
Geen klinkende naam, ‘afdeling LMS’, maar het kenmerkt wel onze uitgebreide afdelingswerking. We zijn actief in regio Lokeren, Moerbeke en Stekene. De kern bestaat uit ‘De Kiem’ waar een tiental vrijwillige trekkers reeds enkele mooie activiteiten organiseerden. Een aantal ontmoetings-momenten, ‘soamen te goare’, en nu dus ook echt op het veld actief.
Nat riet is zwaar
Onze terreinploeg had enkele dagen voor de werkdag 2 percelen rietruigte gemaaid. Onze opdracht was dit af te halen en op hooibergen te leggen.
Wat deze werkdag extra boeiend maakte was dat onze vrijwilligers die middag varieerden van ‘ik heb nog nooit een riek vastgehad’ tot ‘ervaren rotten op’t veld’.
Na een korte uitleg had de groep een tactiek bepaald en ging iedereen gezwind aan het werk. “Amai, da’s zwaar”, was de eerste reactie. Door de weinige regen was het riet serieus in gewicht toegenomen. “We gaan onze hoopjes kleiner maken, dus niet meer te groot” was de volgende opmerking. Een goed idee, zo moet wie samenraapt minder meters afleggen en de mensen die afvoeren hebben minder gewicht. Tof om te zien hoe mensen zo van elkaar leren. Niet enkel over het ‘hoe’ maar ook over het ‘waarom’ we dit zwoegwerk doen.
Kids & soep
Halverwege de werken kwam er ook een bende jonge gasten en meisjes aan. Die wilden direct aan het werk. Na wat verkenning beslisten ze wat hinderlijke takken van knotwilgen te verwijderen. “Mogen wij dat doen meneer?”. Na een blik naar de ouders werd het antwoord “Doe maar, ik vertrouw jullie”, en zaagden ze er lustig op los.
Uiteindelijk werd er meer werk verzet dan gepland, en werd het tijd om af te ronden. Werkmateriaal verzamelen, eens bewonderen wat we gedaan hadden (best wel een groot oppervlak) en dan uiteraard soep en brood. Dat was duidelijk nodig, de inspanningen hadden ‘een hongertje’ veroorzaakt.
Net wanneer we de lekkere kom soep aan het eten zijn valt ons oog op de kids. De gasten waren
‘grachtje jump’ aan het spelen. Zich lekker nat, koud en vuil aan het maken. De glimlach en goedkeuring die ik op de gezichten zag liet me echt blij worden. Kids kunnen nog spelen, laat ze dat gewoon doen. Zij zijn onze opvolgers, ze moeten er nu van proeven en het plezant vinden.
Er bleef een zeer dankbare en blije conservator achter, blij om het verzette werk, maar nog meer om de bereikte connecties onder elkaar.